شعری از استاد کریمی مراغه ای به نام بهار مراغه

خوشامراغه و گلگشت باغ وبستانش                        خوشا نسیم دل انگیز صبحگاهانش

خطا بود که تفرج کنان به باغ شوی                           شبیه می نکنی گر بباغ رضوانش

چه دلفریب بود در اوایل خرداد                                 صفای دامن صحرا وکوهسارانش

طراوتی بچمن داده ابر اشک بهار                             خوش است طرف چمن بعد اب نیسانش

بچم عقل نگر لطف رود صافی را                              بآب رود ببین حسن  نو بهارانش

سهند خرم وسبزش عسل ببار ارد                             بطیر   خواسته   زنبور  کان   بدامنش

حشم زحد شده برون و لبن بحد وفور                         برون ز  وصف بود میوه فراوانش  

نگر ببرج هلاگو و گردش دوران                              به اقتضای زمان شد به بیخ بنیانش

ببرج سرخ و سفیدوکبود حکمتهاست                        بخاک گشت مبدل کبود و ایوانش

کریم بیک ببرجی که ساخت بهره ندید                       کنون نموده طبیعت بخاک یکسانش

برو بسوی رصد خانه بین تو قدرت علم                     نظاره کن سوی غاری که نیست پایانش

مراغه منبع علم است ودانش و تقوی                       به این دلیل بود خواجه و دبستانش

بدامنش شده پرورده عارفان بسیار                         چو اوحدی که بود طایر غزلخوانش

بهر کجا که شود مرغ نغمه خوان بنواست                چو ذاکر است وکریمی هزار دستانش

بهار امده شاهد شتاب بر لب جوی                           ببین گذشت زمان را بجویبارانش  

واینهم شعری دیگر بزبان ترکی

گل  گور گوزلیم باغ گلستاندی مراغه                        بیر پارچا صفا روضه رضواندی مراغه

دلچسبدی صافی چاینون ذوق و صفاسی                    چوخ گورملدی باغلارنون آب و هواسی

شیرین هولوسی .آلماسی .آمرودی.گیلاسی                 ذوق اهلینه بیر گزملی بستاندی مراغه

هر تکیه ده بر پادی ابوالفضلین عزاسی                    عاشقدی حسین آدینه قرباندی مراغه

وار بوردا کریمی کیمی نطاق سخنور                        فعلا اونون  اشعارینه خواهاندی مراغه